Dat had ik nou nooit moeten doen!

Op vakantie in Kroatië gingen we elke avond met 7 vriendinnen gezellig uit eten. Uit al het onherkenbaars op de kaart hadden we al een aantal dagen pizza en schnitzel gekozen. Dat wordt je zat, dus vandaag gingen we voor iets anders. Na lang wikken en wegen besloten 2 personen een gedeelde  visschotel te bestellen. We hadden er echt zin in, een lekker stukje vis, eens een keer wat anders…

De schotel werd uitgeserveerd en eerlijk is eerlijk, het zag er prima uit. Een grote vis in het midden, compleet met kop en vel. Langoustines ernaast, in de linkerhoek een stukje witvis met wat garnalen erop. Het oog wil natuurlijk ook wat, maar het moet wel eetbaar zijn. Niemand van ons had ooit een vis gefileerd, dit werd dus een drama vol graatjes. Van langoustines had, behalve mij, nooit iemand gehoord, laat staan dat iemand wist hoe je deze moest schoonmaken. Ik heb me eraan gegeven, naast een paar sneeën in mijn vingers bleef er één enkel hapje vlees over. Op naar de witvis, daar kan toch weinig bij mis gaan? Totaal niet gekruid, zo flauw als maar zijn kan. Als laatste hoop de garnalen, natuurlijk met het darmkanaal er nog in.

Het duurste van de kaart, niet lekker en bovendien absoluut niet genoeg gegeten. De volgende keer toch maar weer een schnitzel dan?

Voor een gemiddelde Nederlander van 20 jaar zonder koksopleiding, heb ik vrij veel kennis over eten. Maar in het buitenland….

Ben ik net zo’n groentje als ieder ander.